Veel heb ik er niet van gezien door mist en regen, daarnaast was het heel erg koud. De ervaring van het stuk na de Mautstelle was zwaar, erg zwaar. Ik kwam volledig verkleumd aan op de top; kreeg van de man in het souvenirs winkeltje een kop thee om me op te warmen. Staat nog op het programma als het goed weer is.
Zoals bij de mooiste beklimming bepalen diverse factoren dat ook bij de beoordeling van de zwaarste beklimmingen. De Alpe d’Huez bijvoorbeeld vond ik tijdens de Marmotte in 2001 erg zwaar nadat het de hele dag geregend had en het ijzig koud was geweest, terwijl dat als aparte col bij mij niet tot een zware beklimming behoort. In de beoordeling spelen dus ook hier de omstandigheden een rol.
Een aantal beklimmingen die ik heb gefietst en toen als erg zwaar heb ervaren:
(klik op de naam van de col en je wordt doorgelinkt naar het profiel)
Je kunt het jezelf makkelijk maken door er omheen te fietsen, maar een beetje fietser begint de klim vanuit Blumau. Op dit smalle weggetje zit een traject van 1,5 km met een ongekend stijgingspercentage van veelal meer dan 20 % en max. 24 %. En dat destijds met een 39 voorblad… heavy stuff ! Normaal stap ik niet af tijdens een beklimming, maar op dit nog relatief vlakke stuk (10%) mocht ik van mezelf even een foto maken.
Tijdens de september trip in 2013 met de boys nogmaals beklommen, nu NOOIT meer, wat een killer!
Zwaarste beklimmingen:
2x gefietst en 2x verschrikkelijk zwaar gehad. De eerste keer tijdens de Dolomieten Marathon waarvan ik het eerste gedeelte veel te hard gefietst had en ziek werd op de Giau door een Berliner bol die ik onderweg had gegeten. Een kilometer onder de top kwam alles er uit... De tweede keer door fysiek ongemak en vermoeidheid tijdens ons jaarlijkse september trip in 2009.
Tijdens de eerste keer La Marmotte in winterse omstandigheden had ik het heel erg zwaar op de Col du Galibier. Vooral de laatste 8 km zijn, nadat je de Col du Telegraphe ook al in de benen hebt, erg pittig (maar ook mooi door het ruige landschap). Daarna zonder problemen gefietst oa 2016 september trip.
Laverend omhoog gekropen tijdens onze afsluitende klimtijdrit in september 2008. Het schijnt er erg mooi te zijn maar helaas toen door de mist weinig tot geen zicht. Het natuurschoon zoals op de foto's hebben wij dus niet gezien. Of ik ‘m nog een keer doe valt te betwijfelen.
Guus Vonk
Ondanks dat ik er tegenop zag om ‘m te gaan beklimmen uiteindelijk wel goed op de top gekomen. Het is dusdanig steil dat je geen snelheid kunt maken, vooral het tussenstuk is bijzonder zwaar. Toch een gave ervaring.
EXTREME! Waarschijnlijk de meest zware beklimming die ik ooit heb gedaan (of begint de leeftijd te tellen?). Wat een idioot steil en (te) lang stuk. Gelukkig niet hoeven afstappen in tegenstelling tot 5 van mijn medestrijders tijdens onze september trip 2015; Walter en Lars lukte het ook.
Met zekerheid het zwaarste moment in m’n fietscarriere. Tijdens de trekking (dus met bagage, totaal zo’n 34 kg) in 2017 zeker 5x moeten afstappen; te zwaar, te heet, te weinig gegeten, te weinig gedronken, kramp en nog veel meer smoezen. Maar, ik ga terug op m’n race om ‘n nog een keer te doen. Maar wat een hel (op dat moment)!
