Vanochtend rustig aan gedaan, we staan om 10 uur klaar voor vertrek van etappe 2. Een relatief korte etappe met slechts 2 beklimmingen, maar wel 2 pittige: de Col de Marie-Blanque en de legendarische Col de l'Aubisque. Ondanks hun faam heb ik beide cols nog niet eerder beklommen, de Aubisque alleen eerder van de gemakkelijke oostkant. De zon staat al volop aan de hemel en het belooft een mooie dag te worden. Na 5 km infietsen over een mooi weggetje, de D238, krijgen we meteen de Col de Marie Blanc voor de kiezen. Na de afslag in Escot zijn de eerste kilometers relatief rustig met een procent of 4-5 en moeten we alleen wat koeien omzeilen, maar dan wordt het pittig. De laatste kilometers stijgt het met 10-12% gemiddeld, zowaar geen sinecure. Ondanks de inspanning is het genieten: de omgeving is prachtig, mooie uitzichten en goed fietsweer. Op de top komen we een andere groep Nederlanders tegen die ook van west naar oost fietsen. Snel wegwezen want we willen ze voorblijven.... De afdaling is niet erg steil maar mooi om te doen en is landschappelijk fraai. Door het dal fietsen we naar Laruns waar we alle tijd nemen voor koffie met gebak. Na de pauze dient meteen de beklimming van de Aubisque zich aan. Onze begeleiders steken ons aan het begin van de klim een haty onder de riem door een pakkende tekst op de weg te krijten. De 17 kilometers die volgen zijn pittig maar het is wederom een prachtige col. Tussen de paarden wachten we totdat iedereen de top heeft bereikt en genieten we van de heerlijke nazomer zon. Het hupje daarna naar Col du Soulor stelt niet veel voor, daar kun je nog oog hebben voor het prachtige natuurdecor van de Cirque de Lithor. De afdaling van de Soulor naar Argeles Gazost gaat volle bak en om half vier arriveren arriveren we bij het hotel. Resultaat van de dag: 85 km en 2240 hm. De pikorde bergop is inmiddels bekend: Walter, Pascal, Alfred, Guus, Gert, Ron en Rob. Omdat we op tijd terug zijn gaan onze begeleiders Peter Paul en Bertam nog fietsen en doen ze de klim naar Hautacam. Ondanks de weinige fietservaring van beiden komen ze allebei goed aan op de top waar het inmiddels koud is geworden. Rob zoekt 's avonds in de stad een restaurant uit waar we heerlijk eten en nog lange tijd buiten op het terras zitten. Morgen wacht de koninginnenrit.

9 Uur vertrek. Zonnig weer voorspeld, 28 graden, we boffen want de koniginnerit staat op het programma met 4 cols. Na een aanloop door de Gorges de Luz van 17 km tot aan Luz St. Sauveur staat als 1e beklimming van de dag de Col du Tourmalet op het programma, het dak van deze week met een hoogte van 2115 m. Bekende col, 19 km met een gemiddelde van 7,4 % en 1404 hm. Walter maakt duidelijk dat hij de beste klimmer is, hij is wederom als eerste op de top. Wat wil je ook, ruimschoots de jongste en de lichtste ! De rest volgt op gepaste afstand. Iedereen komt in eigen tempo goed boven, toch een beetje op reserve want we moeten nog 3 beklimmingen. De magen worden gevuld met koeken en bananen, we zijn onze begeleiders dankbaar. Dan gaan we dalen: max 80 km/u, lekkere afdaling. Jammer dat Gert in St. Marie de Campan de afslag naar de Aspin mist en linksaf slaat in plaats van rechtsaf, wat een oponthoud geeft van 20 min. De Col de l'Aspin met 13 km en 642 hm stelt niet al te veel voor, de weg is rustig en stijgt aanvankelijk met een paar procent. De laatste paar kilometers door het bos zijn wat pittiger maar vrij snel wordt de top bereikt. De vorige keer dat ik hier was liepen er heel veel koeien, nu slechts een paar. De afdaling gaat vlot naar Arreau waar we willen lunchen. We zijn we niet echt welkom, geen pasta te vinden in het dorp en arrogante uitbaters die ons nauwelijks te woord wilden staan. Uiteindelijk toch een redelijke maaltijd weten te nuttigen op het terras aan het water. Na de pauze wacht de 3e beklimming van de dag, de Col d'Azet , een grote onbekende. Het is een col die van de zijkant op de Peyresoude eindigt, extra hoogtemeters dus. De aanloop gaat over een smal weggetje, de D19 en door kleine dorpjes. Het is er rustig en warm. Walter en Pascal gaan er meteen vandoor als het steiler wordt, Alfred en ik fietsen samen net als Ron en Gert. Rob is inmiddels gewend om alleen omhoog te fietsen. De klim is stevig met 780 hm met uitschieters tot boven de 13 % in het dorpje Azet. De tol van de inspanning van de afgelopen dagen begint zich aan te dienen; de vermoeidheid neemt toe. Als iedereen op de top is gaan we dalen. Ik had een korte afdaling verwacht om daarna een klein stukje van de Peyresoude te moeten doen. Niets is minder waar. Met veel slingers gaat het lang naar beneden tot in Loudenvielle waar we rond het meer fietsen en we uiteindelijk op de Col de Peyresourde komen. Aan het begin van de klim komen we langs een hotel waar de groep andere Nederlanders buiten op het terras al aan het bier zit. Voor hen zit het er al op, geen Azet gedaan. Wij moeten nog het laatste, moeilijke gedeelte van de col. De aanmoedigingen nemen we ter harte maar het aangeboden biertje slaan we af. Iedereen fietst op z'n gemak omhoog, nog steeds in dezelfde volgorde die sinds gisteren bestaat: Walter, Pascal, Alfred, Guus, Gert, Ron, Rob. Het laatste gedeelte van deze geweldige dag is een cadeautje: een knetterende afdaling van de Peyresoude met veel lange stukken waar de snelheid veelal boven de 70 km/u komt en die eindigt in Bagneres de Luchon, het eindstation van deze dag. Gelukkig is er weinig verkeer op de weg en tonen zich Pascal, Walter en Guus zich als de beste dalers. Iedereen is moe maar voldaan en met een goed gevoel kijken we terug op deze fantastische dag. Wat een prachtige route en wat een super weer. We boffen echt. Onze begeleiders hebben goed inkopen gedaan en voor het Pipi Langkous hotel laten we het biertje, de champagne en de chips ons goed smaken. 

Vandaag weer een korte etappe na de zware dag van gisteren. Na een dramatisch ontbijt in het hotel, Hotel Alouette is voor fietsers geen aanrader, stappen we om half 10 weer op de fiets en rijden we over de brede D125 de eerste kilometers nagenoeg vlak naar Cierp-Gaud. Hier slaan we rechtsaf en pakken we de kleine weggetjes weer op. De Col de Menté begint in St. Beat meteen stevig, zo'n 7 kilometer tegen 9 %, de laatste kilometers zijn iets vlakker en slingeren met een aantal haarspeldbochten tot de top op 1349 m. Na de afdaling krijgen we direct de Col de Portet d'Aspet, bekend van het overlijden van Fabio Casartelli in 1995. De klim is slechts 4,4 km maar wel 9,7 % gemiddeld. Normaal zet ik tijdens de beklimming geen voet op aan grond (dan ben ik 'af') maar voor het monument van Casartelli maken we allemaal een uitzondering (de rest heeft die tic van mij al lang overgenomen). Na wat fotootjes stoempen we de laatste kilometers tot de top en dalen we tot in het dorpje Port d'Aspet waar we op een bijzondere manier lunchen. De eigenaar doet de bediening, is tevens de kok en schotelt ons een aantal gerechten uit de regio voor. Zelfgemaakte paté, brood met ham en aardappeltjes met entrecote. Heerlijk en veel voor weinig. Na de afdaling rijden we kop over kop in een goed geolied treintje tot aan Lorp Sentaraille. Totaal 78 km en 1320 hm. Ter ontspanning een paar uur aan het zwembad van het hotel gelegen terwijl onze begeleiders nog een stuk gaan fietsen. 's Avonds in het hotel, tijdens een prima diner, onderwijs gekregen van Rob over de techniek en tactiek van het 'treintje rijden'.

Na een stevig ontbijt, in het keurige hotel Horizon 117, vertrekken we iets voor 9 voor de gevreesde 5e fietsdag. Met name de Port de Pailheres, dit jaar nog in de Tour, doet één ieder vooraf toch enig schrik aanjagen. De temperatuur is goed maar het is zwaar bewolkt. Het eerste stuk over de D618 is druk en we moeten achter elkaar rijden. Al snel gaat het tempo omhoog en rijden we in een perfect treintje, de theorie van Rob werpt meteen z'n vruchten af, door de Gorges de Ribaoute naar Massat. Daar beginnen we aan de beklimming van de Col de Port. Na een rustige start gaat het tempo omhoog en brandt de strijd los. Alfred wakkert het vuurtje aan maar moet het zelf bezuren, maar ook Pascal moet diep gaan. Guus stijgt met stip naar plaats 2 achter Walter. Rob, Ron en Gert zijn verstandig en fietsen in hun eigen tempo omhoog. Na de afdaling verlaten we in Tarascon we de grote weg en nemen we de parallelweg D20 via Bombas. Rustig, stil, prachtig en goed voor toch een flink aantal hoogtemeters. Bij gebrek aan een restaurant besluiten we om te lunchen in de berm, cola met muffins, druiven, bananen en mueslirepen. Na deze alternatieve lunch koersen we verder over dit prachtige weggetje en komen we door mooie kleine dorpjes. Op de Col de Marmare gaat het spel weer op de wagen. De klim van 11 km stijgt met 4-5% en er wordt flink gestreden tussen Walter, Pascal, Alfred en Guus alsof de hoofdprijs op de top ligt te wachten. Rob, Ron en Gert geloven het wel, zij fietsen in eigen tempo omhoog. Pascal is de dupe van de strijd ('jullie zijn niet wijs') en eindigt achter zijn collega Alfred en baalt. Walter en Guus staan al triomfantelijk te wachten. Na de inspanning en de lol maken we ons op voor de schrik van de dag, de Col de Pailheres. In plaats van rustig te beginnen gaat het vanaf het begin weer volle bak. Alfred is de klos in een korte afdaling en het gat dat ontstaat maakt hij niet meer goed. Walter is weg en zien we op de top pas terug. Onderweg is het flink afzien, de klim is er één van de buitencategorie en dat is te merken. Pascal en Guus fietsen tot halverwege samen en eerstgenoemde moet dan passen en moet op het laatste stuk alle zeilen bijzetten om Alfred voor te blijven.De top ligt net boven de 2000 m en het uitzicht is prachtig, jammer dat de zon zich niet laat zien vandaag. De afdaling is spectaculair met bovenin veel korte haarspeldbochten en gaat daarna door een prachtige vallei. Het hotel in Mijanes, waar we op voorhand weinig verdusie in hadden, blijkt prima. Iedereen krijgt een ruime kamer voor zich en 's avonds kookt de madame een prima pasta speciaal voor ons. Chapeau ! De totalen na deze strijdlustige dag: 134 km en 3105 hm.