Voor het 3e jaar op rij een trekking met Henry. Ditmaal gekozen om een ronde door de Dolomieten te maken, dat betekent op voorhand veel hoogtemeters maar evengoed veel kilometers. Henry heeft nooit echt in de Dolomieten gefietst, Guus is er al vaak geweest en kent de meeste beklimmingen wel. De weersvoorspelling is niet best, vele alternatieven nog bekeken maar nergens in Europa wordt het de komende week echt lekker weer. Extra regenjasje dus in de tas. We mogen de eerste nacht gebruik maken van Villa Aich (www.villa-aich.com), het onderkomen in St.Pauls in de buurt van Bolzano, waar we 2 jaar geleden met de Al binario september trip zijn geweest. Met dank aan de familie Pheifhofer! Grazie mille!!
Dag 1
Zaterdag 25 mei
We vertrekken om 08:15 uur uit Nijmegen / Groesbeek en nemen de A3 richting Frankfurt;
verkeerde keuze, veel Baustelles en dus ook regelmatig file of langzaam rijden. Beter de 61 kunnen nemen. Bij Munchen gaat het nogmaals fout en moeten we binnendoor naar Innsbruck. Uiteindelijk zijn we precies om 18:30 uur in St.Pauls, net iets buiten Bolzano, waar Hansjorg en Martina ons van harte welkom heten. We borrelen in de villa en gaan daarna met hen gezellig eten in een plaatselijk restaurant. Om 23:00 uur duiken we ons bed in, morgen vroeg op want we starten met een zware etappe over 3 cols.
Dag 2
Zondag 26 mei, 131 km / 3881 hm
Lekker hoor zo’n nacht in een heerlijk bed, dat wordt de komende week w
el anders!
We zijn gisteravond al even langs geweest bij het bedrijf van Hansjorg waar we de auto een week kunnen parkeren. ‘s Avonds een stip gezet op de locatie maar helaas…dat werkt vanochtend niet. Martina geappt, gelukkig is ze al wakker, en het adres gevraagd. We staan op een volledig verkeerde plek! Bij de parkeerplaats aangekomen en ja hoor: hek dicht! Martina biedt wederom uitkomst: toeteren! Als we eenmaal op de fiets zitten rijden we over een mooi fietspad richting Bolzano tot aan Blumau waar de eerste klim begint, de Collepietra. Dit wordt de 3e keer maar de ervaring leert dat dit een pittige jongen is, zeker nu op de trekking met bepakking. We proberen 15 km lang te sparen maar echt lukt dat niet, daarvoor is het te steil. Na de afdaling pakken we snel een kop koffie aan de voet van de Passo Lavaze, nog bekend van een aantal jaren geleden waar de snelheid in de afdaling tot boven de 90 per uur kwam. Belooft veel goeds dus…
Henry heeft het zwaar onderweg, last van een hypo en moet op het steile gedeelte er af. Tijdje in de berm doet wonderen en zo hervatten
we deze klim. Wel ‘AF’ natuurlijk want afstappen hoort niet in de beklimming. We dalen richting Cavaleze waar we wat willen eten maar helaas, niets te vinden. Dan maar koffie en cola met een eigen krentenbol. Hier moeten we het mee doen op de Passo Manghen en die wordt toch al gevreesd. Daar aangekomen blijkt de pas CHIUSO/GESPERRT. Na een korte twijfel toch maar langs het goedbedoelde bord en zo rijden we het eerste stuk gezamenlijk omhoog. De eerste 8 km gaan nog wel
de laatste 8 zijn 9,2% gemiddeld. Het komt ook nog eens 2x met bakken uit de lucht dus heel fijn is het onderweg niet. Henry blijft het moeilijk houden, geen kracht in de legs. Richting de top gaan we langs behoorlijke sneeuwwallen, ook wel weer mooi. Als we er beiden zijn gaat een dikke jas aan om te dalen. Het is inmiddels al 18 uur en we moeten nog 40 km! Lekkere afdaling zonder tegenliggers, eigenlijk was er niets aan de hand onderweg. De weg is geasfalteerd voor de Giro die er over een paar dagen overheen gaat maar was al helemaal klaar. Het laatste stuk door het dal gaat prima en zo arriveren we iets na half 8 op de camping in Levico Terme. Geen thermaal bad maar een gewone camping douche doet wonderen. ’s Avonds gegeten op de camping en om 23 uur de tent in. Morgen regen…
Dag 3
Maandag 27 mei, 104 km / 2452 hm
Aahh, het is gelukkig droog op het moment dat we opstaan. Vannacht veel geregend (hoe weet ik dat…?) en de voorspelling is ronduit slecht. We kopen ontbijt bij de MD supermarkt, prima croissants en yoghurt . Na wat sightseeing door de fruitvelden en het oversteken door een rivier (hilarisch!) komen we op de route. Dan gaan we meteen klimmen en begint het ook te regenen. Ondanks dat de klim niet bekend is, Passo Menador, is het een stevige kuitenbuiter. Continue percentages tussen 8 en 10% met als uitschieter de één na laatste kilometer met een gemiddelde van 12,2%. Op de top gaan extra dikke jassen aan, overschoenen en de winterhandschoenen. Na een korte afdaling suddert het nog een km of 3 verder omhoog tot de top van de Passo Vezzana. Net daarvoor stoppen we voor een bak koffie. Lekker warm bij de kachel laten we de kleding drogen en zien dat het buiten onophoudelijk door blijft gaan met regenen. Dan ook maar meteen wat eten, heerlijke goulashsoep met brood. Na een uur vervolgen we onze weg en gaan de komende kilometers continue wat op en af waardoor we op dezelfde hoogte blijven. Nee, droog wordt het niet meer en we zijn blij met onze dikke kleding. Wel jammer van de vergezichten want de route is verder prachtig.
Aan het einde volgt nog een lange afdaling met spectaculaire haarspeldbochten. In de allerlaatste slipt Henry onderuit en gaat dus tegen het asfalt. Behalve wat kleerscheuren en beetje bloed valt het gelukkig mee. Als toetje krijgen we nog een klimmetje over een heel smal weggetje, erg mooi maar we vragen ons af waar het eindigt.
Uiteindelijk dus bij de camping waar we een plek krijgen onder een mega tent die eigenlijk bedoelt is als soort partytent. Wij blij, staan we in ieder geval droog. We staan allebei ongeveer een half uur onder de douche want bij het opzetten van de tent hebben we het toch flink koud gekregen. De natte kleding gaat in de droger en wij vermaken ons in het restaurant op de camping. Vandaag dus de hele dag regen, morgen schijn het nóg erger te worden. Nat is toch nat?
Dag 4
Dinsdag 28 mei, 68 km / 844 hm
Hé, het is droog! Ergo, een paar blauwe plekken tussen het
wolkendek. Met het vooruitzicht van de weersvoorspelling hebben we gisteravond besloten om de lange etappe van vandaag in tweeën te splitsen. Geen trek in 120 km door de regen. Snel de spullen inpakken, ontbijt op de camping, een fotshoot met de boy van de receptie die ons een stel hero’s noemt. Hij is zelf fietser, tilde de fiets op (met 1 hand ging niet want dat ding weegt met bepakking toch een kg of 35) en vond het ongelooflijk wat wij gepresteerd hadden tot nu toe. Is ook zo! We pakken de route op waar we na 1 km op een onverhard pad langs het meer fietsen. Niks mis mee maar al snel gaat het stijl omhoog over keien en gladde stukken waardoor we van de fiets af moeten en het gedrocht omhoog moeten duwen. Hartslag 2.0 en verzuring in het hele lichaam. Spectaculair begin. Na 15 min komen we op gewoon asfalt en dat gaat toch een stuk gemakkelijker. We klimmen en dalen wat, komen door leuke Italiaanse dorpjes en pakken ook nog een stuk Giro route mee die hier over 2 dagen langs komen. Een bakkie in het zonnetje en snel weer verder want de lucht dreigt. Binnen 10 minuten begint het te hozen, gaan we schuilen en trekken de regenkleding aan. Na eenzelfd
e 10 min op de fiets gaat het net zo vlot weer uit. Als we bijna onze bestemming hebben bereikt gaat het nog een keer flink los. Schuilen doen we onder het afdak van het huis van God. Als we denken dat het droog is en onze weg vervolgen staan we binnen een km weer stil, zelfde ellende. Snel een bar in waar we meteen een broodje eten. Op de camping aangekomen hebben ze gelukkig ook een plek met een afdak.
De mevrouw van de camping kijkt wat verbaasd als we vragen of we daar onder mogen staan. Dat mag en wij zijn er blij mee. Zeker als het na een uur hard begint te regenen en dat vervolgens de hele middag en avond aanhoudt. Niet normaal wat er naar beneden komt. We kijken de spannende etappe van de Giro over de Mortirolo in het ‘restaurant’ van de camping waar we de hele avond dan ook blijven. Di mama maakt een spaghetti voor ons en rond 21:30 uur gaan we met een laese-paraplu naar de tent. Gezellig met getik van het afdek de slaapzak in. Morgen het vervolg van onze etappe, kans op regen 100%.
Dag 5
Woensdag 29 mei, 69 km / 1698 hm
Gistermiddag is het om 15:00 uur begonnen met regenen en dat
heeft aangehouden tot ongeveer 01:00 uur. Daarna begint het ongelofelijk hard te waaien, sterker nog er steekt gewoon een storm op. De tentstokken buigen helemaal door en Guus moet de binnentent omhoog geduwd houden om de stokken niet te laten knappen. Snel eruit om extra haringen erbij te slaan (één is er al door de wind uit de grond getrokken). Kledingstukken liggen inmiddels overal verspreid en de fietsen zijn ook omgewaaid. De hele nacht blijft het gieren, niet normaal zo hard, bijna beetje scarry. Henry dut af en toe in, Guus ligt de hele nacht wakker en probeert de tent te redden door telkens tegendruk aan de tentstokken te geven. ’s Ochtends neemt de wind af en gaat het weer regenen. Ontbijt bij de receptie, paar koppen koffie totdat het gelukkig droog wordt en dan snel wegwezen. Een mooi slingerweggetje brengt ons naar Vittorio Veneto waarna we al vlot aan de enige beklimming van de dag beginnen, wel één van 15 km. Uiteraard is het inmiddels, zoals voorspeld, weer gaan regenen. We klimmen beide in ons eigen tempo, Henry iets sneller dan Guus. Onderweg is er weinig te beleven, wat saaie maar wel lekker lopende col (La Crosetta) die ons brengt naar 1127 m. Wat wel opvalt is dat er in de Dolomieten een enorme kaalslag heeft plaatsgevonden. Navraag leerde dat
er in november 2018 een enorme storm is geweest waardoor er ontzettend veel bomen omgewaaid zijn, echt zonde al die kale bergwanden. In totaal 2,2 miljoen kuub aan hout! Met wat tussenhupjes dalen we af naar het Lago di Samta Croce waar we op de camping zouden overnachten. Uiteraard hadden we vanochtend al lang besloten om een hotel te pakken en rijden door tot aan Belluno. We nemen een heerlijk 4-sterren hotel want we vinden dat we dat wel hebben verdiend, genoeg kou geleden. Giro etappe kijken, lange douchebeurt, natte spullen uithangen en dan een rondje Belluno. We eten bij een Asian ‘All you can eat’ en dat was eigenlijk best veel (en lekker). Terug in het hotel ligt Henry meteen in coma en werkt Guus z’n administratie nog even bij (planning praktijk / bikefittingen en het verslag).
Dag 6
Donderdag 30 mei, 86 km / 2224 hm
Oh, what a night!! Heerlijk geslapen, wat kan een bed toch lekker
zijn en een warme douche ook. Prima ontbijt, nog wat mee gepikt voor onderweg en daarna op richting Cortina d’Ampezzo, eindbestemming van vandaag. We rijden een stukje over de grote weg maar buigen snel af en gaan verder over een mooi fietspad tot Longarone waar we snel een bakkie nemen. De eerste zonnestralen breken eindelijk door als we door het Val di Zonda rijden. We stijgen stiekem best redelijk en bij een stuwmeer schieten we wat leuke foto’s. Bij Forno di Zoldo draaien we rechtsaf de Passo Ciabana op; ooit al eens gedaald maar nog nooit van deze kant beklommen. Henry heeft niet helemaal de benen en fietst rustig in z’n eigen tempo omhoog. Op de top jasjes aan, toch wel wat fris want de zon is inmiddels achter het wolkendek verdwenen, en we dalen tot Venas. In het dorp wat drinken en een tosti in een uitgestorven kroeg om de laatste 20 km naar Cortina te volbrengen. Ook nu weer over een mooi fietspad, wel continue op en af (meer op overigens..) waarvan het laatste gedeelte per ongeluk ook nog een stuk onverhard. Zaten we overigens niet echt meer op te wachten.
In Cortina checken we in op camping Rochetta, gekozen vanwege de jaccuzzi die ze hebben. Helaas, die doet h
et vandaag niet; hebben wij weer. Tent opzetten, zon breekt door en heerlijk relaxen tegen een boom. Als we naar Cortina rijden om te gaan eten komen we langs een fietsenzaak waar Guus snel binnen wipt want de hele week tikt z’n achterderailleur heel irritant. Wat hij al dacht wordt bevestigd: zelf ketting en cassette vervangen maar ook het kleine blad was aan de beurt. De mechanicien vervangt het voorblad en nu kan hij geruisloos verder. Overigens stonden daar S-WORKS racefietsen van dik €10.000,- voor de verhuur, hoezo mondain dorp?! Voor de afwisseling naar de pizzeria want er zijn weinig restaurants geopend. Wel prima gegeten. In het dorp ‘lenen’ we een paar Giro vlaggetjes, leuk voor op de fiets de volgende dag. Gemeente Cortina: nog dank hiervoor! Terug op de camping is het ronduit fris, niet zo gek want we staan op 1200m. Ai, morgen is de camping op 1500m; brrr…
Dag 7
Vrijdag 31 mei, 78 km / 3023 hm
Hele koude nacht gehad, extra
kleding in de slaapzak! Henry al om 06:30 uur onder een warme douche gaan staan, daarna weer in coma. Het is wel strakblauw, tijd voor de nodige foto’s van de omgeving. Na het ontbijt op de camping doen we nog snel wat boodschappen in Cortina en dan snel vertrekken. We rijden Cortina uit, eerst een stuk van de Passo Falzarego op tot aan Pocol waarna we linksaf slaan richting Passo Giau. Henry heeft slechte benen en geeft aan weinig kracht te hebben. Rustig an dus en in eigen tempo de berg op. De Giau is een prachtige beklimming, veel haarspeldbochten, steil en geweldige vergezichten. Bovenin rijden we nog langs massa’s sneeuw, ook indrukwekkend. Op de
top drinken we wat, maken een paar andere fietsers helemaal gek door onze fietsen op te laten tillen (‘jullie zijn echt niet wijs’) en dalen dan tot Selva di Cadore waar we de afslag nemen naar de Passo Falzarego. Eigenlijk maken we een enorme lus maar we zijn hier om te klimmen en te bikkelen. De Falzarego is
geen lastige klim, continue een procent of 5 á 6, een lekkere loper dus. Als Guus de koffie en de cola al op heeft arriveert Henry, hij is helemaal uitgewoond, leeg, op. We nemen de tijd in het restaurant totdat hij weer een beetje bij de pinken is, stappen weer op ons stalen ros en moeten dan nog een klein hupje naar de top van de Passo
Valporalo waarna we naar beneden knetteren en in Corvara op zoek gaan naar een hotel. Geen zin in de camping die we uitgezocht hadden op bijna 1600m, te koud. Dus doen we onze intrede in hotel Garni Monti Pallidi, waar we eerst een heerlijke douche nemen en relaxen op bed. Niks mis mee en verdiend na deze prachtige dag!
Dag 8
Zaterdag 1 juni, 103 km / 2434 hm
Henry ziet op tegen de laatste etappe, de rit die gaat door het mooiste gedeelte van de Dolomieten met oa. een groot deel van de Dolomieten Marathon. Hij voelt zich, ondanks een goede nachtrust in een prima bed en heerlijk ontbijt, nog steeds niet helemaal goed in orde. We beginnen dan ook rustig aan de 1e klim van de dag, de Passo Campolongo, een mooie inkomer met gemiddeld zo’n 4-5%. Na de afdaling in Arraba nemen we eerst een bakkie koffie waarna Henry alvast begint aan de beklimming van de Pordoi, ook niet al te moeilijk. Het weer is fantastisch, strak blauw en prima temperatuur: super!
Guus zoekt nog naar een supermarkt om wat bananen te scoren maar helaas, we zullen het op wat repen moeten doen. Een kwartiertje na Henry begint hij aan de beklimming. Henry heeft zich gelukkig enigszins hervonden en zo zijn we nagenoeg gelijk op de top van de Pordoi.
Hier nestelen we ons in het zonnetje op het terras en nemen uitgebreid de tijd voor de lunch. Zelfde recept als zojuist, Henry vertrekt alvast voor de afdaling van de Pordoi en de (relatief) korte beklimming van de Passo di Sella. Hij heeft z’n benen terug en geniet inmiddels ook van de schitterende omgeving. Als het mooi weer is dan kun je waarschijnlijk geen mooiere fietsgebied in Europa treffen dan dit. Op de top nemen we wat foto’s en zoeven vervolgens heerlijk de lange afdaling omlaag tot aan Ortisei. Dan volgt er nog een kort maar pittig klimmetje, de Passo Pinei, waarna we vervolgens lekker kunnen uitbollen tot aan Kastelruth waar we terecht komen in een folkloristische optocht. We nemen de instructies (afstappen) van de politie ter kennisgeving aan maar wurmen ons desondanks met de volbepakte fietsen langs de toeschouwers. Met de fiets l
ukt alles! Bij een venijnig steil
klimmetje van 28%, dat Guus nog kent van een eerdere vakantie, nemen we stoer wat foto’s voor onze fietsvrienden thuis maar fietsen daar uiteindelijk niet tegen op. Het laatste stukje naar Bolzano en het eindpunt St. Pauls valt uiteindelijk nog zwaar maar éénmaal daar aangekomen ploffen we op het terras en nemen een heerlijk ijsje en een groot glas bier. We halen de auto op en zoeken het hotel op de berg dat we hebben gereserveerd. ’s Avonds gaan we eten in een restaurant dat prachtig is gelegen met uitzicht over het dal en nemen de week nog eens door. Na een fantastisch ontbijt de volgende dag in het hotel buiten op het terras, rijden we terug naar huis. Heel veel file maar uiteindelijk ’s avonds laat toch weer goed thuis gekomen, ook belangrijk!
Conclusie: het was prachtig in de Dolomieten, een ware aanrader als meerdaagse tocht. Het was zwaar, de eerste dagen ronduit pech met het weer, beetje jammer van de onverklaarbare vermoeidheid bij Henry maar bovenal toch ook heel erg genoten.
Thnx mate!
Guus
Ronde Dolomieten: 640 km / 16.556 hm
el anders!
we deze klim. Wel ‘AF’ natuurlijk want afstappen hoort niet in de beklimming. We dalen richting Cavaleze waar we wat willen eten maar helaas, niets te vinden. Dan maar koffie en cola met een eigen krentenbol. Hier moeten we het mee doen op de Passo Manghen en die wordt toch al gevreesd. Daar aangekomen blijkt de pas CHIUSO/GESPERRT. Na een korte twijfel toch maar langs het goedbedoelde bord en zo rijden we het eerste stuk gezamenlijk omhoog. De eerste 8 km gaan nog wel 
et vandaag niet; hebben wij weer. Tent opzetten, zon breekt door en heerlijk relaxen tegen een boom. Als we naar Cortina rijden om te gaan eten komen we langs een fietsenzaak waar Guus snel binnen wipt want de hele week tikt z’n achterderailleur heel irritant. Wat hij al dacht wordt bevestigd: zelf ketting en cassette vervangen maar ook het kleine blad was aan de beurt. De mechanicien vervangt het voorblad en nu kan hij geruisloos verder. Overigens stonden daar S-WORKS racefietsen van dik €10.000,- voor de verhuur, hoezo mondain dorp?! Voor de afwisseling naar de pizzeria want er zijn weinig restaurants geopend. Wel prima gegeten. In het dorp ‘lenen’ we een paar Giro vlaggetjes, leuk voor op de fiets de volgende dag. Gemeente Cortina: nog dank hiervoor! Terug op de camping is het ronduit fris, niet zo gek want we staan op 1200m. Ai, morgen is de camping op 1500m; brrr…
ukt alles! Bij een venijnig steil
klimmetje van 28%, dat Guus nog kent van een eerdere vakantie, nemen we stoer wat foto’s voor onze fietsvrienden thuis maar fietsen daar uiteindelijk niet tegen op. Het laatste stukje naar Bolzano en het eindpunt St. Pauls valt uiteindelijk nog zwaar maar éénmaal daar aangekomen ploffen we op het terras en nemen een heerlijk ijsje en een groot glas bier. We halen de auto op en zoeken het hotel op de berg dat we hebben gereserveerd. ’s Avonds gaan we eten in een restaurant dat prachtig is gelegen met uitzicht over het dal en nemen de week nog eens door. Na een fantastisch ontbijt de volgende dag in het hotel buiten op het terras, rijden we terug naar huis. Heel veel file maar uiteindelijk ’s avonds laat toch weer goed thuis gekomen, ook belangrijk!
